En man som heter Ove: het verhaal van de bittere buurman

De negenenvijftig jarige Ove wordt vaak ‘de bittere buurman’ genoemd. Elke ochtend loopt hij een inspectierondje door zijn buurt. Achter deze façade van brompot schuilt echter een verdrietig levensverhaal. Na de dood van zijn vrouw Sonja heeft Ove nog maar weinig zin in het leven. Hij zoekt een manier om zo snel mogelijk verenigd te worden met Sonja. Waar Fredrik Backman dit trieste verhaal in Een man die Ove heet weet te mixen met humor en vertederende momenten, lijkt deze balans zoek in de verfilming En man som heter Ove (2015) van Hannes Halm.

Na de dood van heeft Ove nog maar weinig zin in het leven. De belangrijkste vraag die door zijn hoofd speelt is: hoe zie ik mijn vrouw zo snel mogelijk weer terug? Op verschillende manieren probeert hij zichzelf van het leven te beroven, maar iedere keer komt er weer iets tussen. Die ‘veel te lange blonde kluns’ die met een aanhanger achteruit probeert te rijden en de brievenbus van Ove plet. De kat die al stuk was duikt ineens op in de buurt. De radiator van Rune en Anita moet nodig ontlucht worden. Het lijkt wel alsof heel de buurt in het complot zit om Ove te laten leven.

De verfilming volgt het plot van het boek nauwgezet. De film gebruikt net als auteur Fredrik Backman flashbacks om een karakterstudie van Ove te maken. Als je ziet wat hij allemaal heeft meegemaakt in zijn leven, is het niet verrassend dat hij zo bitter is geworden.

Een man die Ove heet maakt vrienden

Fredrik Backman weet in Een man die Ove heet een triest verhaal te mixen met veel humor en vertederende momenten. Hierdoor is het boek nergens zwaarmoedig: tranen worden afgewisseld met gegniffel. Het boek is een aaneenschakeling van hilarische situaties, waardoor het Ove niet lukt om zelfmoord te plegen. Ondertussen krijgt hij een steeds betere band met diverse personages. De zwangere overbuurvrouw Parvaneh en haar gezin, buurjongen Jimi, de journaliste van de plaatselijke krant en de zwerfkat die al stuk was. Allemaal krijgen ze stukje bij beetje een voet tussen de deur bij Ove. Ieder personage wordt voldoende uitgewerkt om de relatie geloofwaardig te maken en deze krijgt de tijd om te groeien.

In de film is een dergelijke ontluikende relatie enkel weggelegd voor Ove en Parvaneh. De andere personages zijn er gewoon opeens. Bovendien blijven deze erg oppervlakkig. Hierdoor begrijp je niet waarom ze een band willen met Ove en hoe hij hen dan uiteindelijk toelaat in zijn leven. Als lezer kun je dit duiden met de achtergrondinformatie uit het boek, maar voor de filmkijker blijven de personages erg vlak.

Een man die Ove heet koopt een iPad

Sowieso voelt de verfilming heel fragmentarisch. Het verhaal springt van de hak op de tak en kent nergens de nuance uit het boek. In het boek bromt Ove op een vertederende manier, maar in de film is hij ronduit gemeen. Waar je in het boek kunt lachen om het mislukken van zijn pogingen om zichzelf van het leven te beroven, is zijn levensverhaal in de film veel triester. Waar de aanschaf van een iPad in het boek een hilarisch en tegelijkertijd een vertederend moment is, is het in de film slechts een futiliteit. Zonder het boek te hebben gelezen geeft deze film je slechts een zeer verdrietig gevoel.

En man som heter Ove is een film waar je verdrietig van wordt. De complexiteit van het personage Ove komt veel beter tot zijn recht in het boek. Als boeklezer heb je genoeg achtergrondinformatie om de nevenpersonages in de film te duiden. Op zichzelf staand brengt de film heel andere emoties met zich mee.